پیامبر اکرم (ص) می فرمایند: «من همان دعاى ابراهیم هستم كه هنگام ساختن پایه هاى كعبه گفت : «اى پروردگار ما! در میان آنان رسولى از خودشان برانگیز...».

همچنین، ایشان می فرمایند: «نخستین كسى كه روز قیامت بر خداى عزیز جبّار وارد مى شود، من هستم و كتاب او و اهل بیت من و سپس امّتم. آنگاه از آنان مى پرسم كه با كتاب خدا و اهل بیت من چه كردند.»

آن حضرت (ص) در بیان فضایل خود بر دیگر انبیای الهی می فرمایند: «به من چهار برترى بر دیگر پیامبران داده شده است: من به سوى همه مردم فرستاده شده ام، همه زمین براى من و امت من سجده گاه و پاك كننده قرار داده شده است ... به وسیله رعب و وحشت یارى شده ام كه از مسافت یك ماه راه، خداوند در دل دشمنان من رعب مى افكند و غنائم براى ما حلال شده است.»

علاوه بر این می فرمایند: «به من چهار برترى بر دیگر پیامبران داده شده است: من به سوى همه مردم فرستاده شده ام، همه زمین براى من و امت من سجده گاه و پاك كننده قرار داده شده است ... به وسیله رعب و وحشت یارى شده ام كه از مسافت یك ماه راه، خداوند در دل دشمنان من رعب مى افكند و غنائم براى ما حلال شده است.»

امیرمومنان علی (ع) نیز می فرمایند: «با رسول خدا صلى الله علیه و آله به وادى [مكّه] رفتم، بر هیچ سنگ و درختى نمى گذشت، مگر اینكه مى گفت: سلام بر تو اى رسول خدا! و من آن را مى شنیدم.»

ایشان همچنین فرموده اند: «[خداوند] او را در زمانى برانگیخت كه مردم در وادى حیرت سرگشته بودند و در فتنه و فساد دست و پا مى زدند و هوا و هوس ها (عقاید گونه گون) آنان را فریفته و نخوت و كبر آنها را به لغزش كشانده بود.»

امیرمومنان علی (ع) می فرمایند: «خداوند سبحان محمّد صلى الله علیه و آله را به حق مبعوث كرد، آنگاه كه پایان دنیا نزدیك شده و آخرت روى آورده بود و روشنایى و درخشش آن به تاریكى گراییده بود و مردم آن در سخت ترین اوضاع به سر مى بردند، بسترش زبر و ناهموار و مهارش در آستانه از هم گسیختگى و مدتش به سر رسیده، و نشانه هاى [نابودیش] نزدیك بود و مردمش در شُرُف نابودى بودند.»

منابع:

نهج البلاغه

میزان الحکمه

تفسیر درالمنثور